Það eru ansi
margir haldnir söfnunaráráttu, safna allskonar dóti og fylla öll skúmaskot hjá
sér af því. Með aldrinum breytist áráttan stundum og farið er úr því að safna
servíettum eða frímerkjum í að safna uppáferðum með hinu kyninu eða sama kyni
eftir því hvernig áhuginn snýr.
Einhverjum virðist kannski himinn
og haf skilja á milli þessara áhugamála en þegar nánar er að gáð þá þarf ekki
mikið pláss þegar uppáferðum er safnað… nema kannski í huga þeirra sem safna og
þá er það sérlega hentugt fyrir þá sem ekki eiga eða hafa aðgang að rúmgóðu
húsnæði.
Ég hef grun um að þeir sem safna
hjásvæfum hafi ekki mikið annað á milli eyrnanna en hugsunina um hvernig og
hvenær næsta “fórnarlamb” skuli tæklað og þau gömlu gleymast þar með enda engin
ástæða til að eyða meiri hugsun á þau. Því þau eru kominn á söfnunarlistann.
Minna máli skiptir hverskonar
persóna þar er á ferðinni, það þarf bara að vera einhver sem er aðgengileg(ur)
í það og það skiptið og gleypir við fagurgalanum og falsinu sem notað er til að
ota sínum tota.
Og alltaf virðist vera til nóg af
fólki sem er svo einfalt eða saklaust að það tekur falsinu fegins hendi því það
er ekkert annað í boði (…. nema kannski gúmmí eitthvað í dótakassanum)
Annars var ég nú að heyra einn
ansi góðan og leyfi honum að flakka með þessari pælingu;
Það þykir víst einna best ef
nýjasta fórnarlambið sé með Parkinson veikina því þá er titringurinn frír með
og það þarf ekki að setja neitt hjálpartæki í samband til að fá hann. 
Svo það er kannski skýringin á
hvað elliheimilin hafa gott orð á sér?
